شاید اسم بازی «پو » ( pou) را نشنیده باشید اما بدون شک در اطرافتان آدم های بسیاری را دیده اید که در تبلت یا صفحه های کوچک تلفن همراهشان در حال بازی با یک موجود کوچک مثلثی اند و گاه گاهی هم قربان صدقه آن می روند. بازی «پو » (pou) یک بازی فانتزی برای گوشی های هوشمند است که در آن با موجودی مواجه می شوید که رنگش قهوه ای است و چشم های بزرگی دارد. روی صفحه گوشی تان می ایستد و با آن چشم های درشت نگاهتان می کند و منتظر است تا پدر و مادرش را پیدا کند، وقتی که مادر یا پدرش شدید، دیگر همه مسئولیت هایش گردن شماست.

باید سر وقت به او غذا بدهید، سر وقت با او بازی کنید، او را بخوابانید، تمیزش کنید و... اگر غذای «پو » دیر شود یا فراموش کنید با او بازی و تمیزش کنید، صدای اعتراضش بلند می شود و با هشدارهای متفاوت مدام حضور خود را یادآوری می کند. از طرف دیگر، وقتی هم که مرحله تان بالا برود، با جمع آوری سکه می توانید برایش خرید کنید و توقعاتش را برآورده کنید؛ خلاصه هر کاری که می شود برای یک بچه انجام داد!

بدون مرز سنی

امروز می بینیم که محبوبیت این موجود کوچک و عجیب، مرز سنی و جنسیتی را شکسته و ممکن است هر کس با هر تحصیلات و سن و جنسیتی، یک بچه قهوه ای نیازمند به رسیدگی و توجه در گوشی یا تبلتش داشته باشد و در برابر او احساس مسئولیت کند. البته نباید فراموش کرد خانم ها طرفداران پر و پاقرص تری هستند. این بازی ساده چه ویژگی هایی دارد و چه نیازهایی را تامین می کند که چنین توانسته افراد زیادی را معتاد خود کند، تا جایی که بعضی ها حاضرند بیشتر از آنکه به فرزند خود توجه نشان دهند، این ««پو »»ی کوچک را تر و خشک کنند؟

چرا بازی pou این قدر همه گیر شده و خیلی ها را معتاد خود کرده است؟

چرا بازی pou دوست داشتنی است؟

در نگاه اول بازی «پو » به نظر بازی بسیار آرام و ساکنی جلوه می کند. بازی ای که هیچ هیجانی در آن وجود ندارد و شما صرفا در آن با یک موجود کوچک و ساکن مواجه هستید اما در باطن این بازی هدف اصلی خود را ارضای نیازهای احساسی ما قرار داد ه است، مثلا همین ظاهر دوست داشتنی «پو »، چشمان درشت او که ترحم هر کسی را برمی انگیزد و حتی احساس خوبی در فرد به وجود می آورد، نگاه معصوم «پو » یا حتی لبخند شادی که دارد، می تواند در راستای تامین نیازهای عاطفی ما باشد. یعنی نیازهای عاطفی که در روابط بین فردی ما دیده می شود و اگر با کسی رابطه برقرار می کنیم، در او به دنبال این گونه چیزها می گردیم. این بازی خیلی هوشمندانه روی همین جنبه های شخصیتی آدم ها دست گذاشته و در ظاهر هم خوب از پس آنها برآمده است و حداقل به صورت کاذب توانسته این نیازهای عاطفی را ارضا کند.

از حیوانات مکانیکی تا «پو » دیجیتال

اینکه در واقعیت زندگی مدرن آدم ها دچار کمبود عاطفی هستند، چیز جدیدی نیست و شاید ما بارها آن را شنیده و خودمان هم با گوشت و «پو »ستمان آن را درک کرده ایم. زندگی مدرن خیلی ایزوله است و در آن روابط بین فردی خیلی کمتر شده و اینترنت و فراورده های الکتریکی و دیجیتال همه جا را گرفته اند. تبادل احساسات کمتری بین افراد وجود دارد و همین باعث شده است که نیازهای عاطفی و احساسی آدم ها دیگر آنقدر که باید ارضا نشود، آوردن حیوانات خانگی مثل سگ و گربه و... همه نشان از تمایل به ارضای این نیاز های احساسی، عاطفی است. حتی در روزگاری نه چندان دور در کشورهای دیگر، برخی مردم رو به حیوان مکانیکی می آوردند مثلا سگ دست آموز مکانیکی می خریدند تا بتوانند با او ارتباط عاطفی برقرار کنند و سرگرم شوند. حالا جای آن حیوانات مکانیکی را فراورده های دیجیتال پرکرد ه اند، مثل همین بازی ««پو » »که شخصیتش دردسرها و قیمت کمتری دارد ولی در عین حال می تواند تا حدی آن نیازهای مربوط به سرگرمی و عاطفی را برطرف کند. در واقع نیاز همان نیاز همیشگی است که در انسان ها از روزگاران گذشته وجود داشته اما شکل ارضای آن با توجه به شرایط زمان تغییر کرده است.

حس مادری و پدری را بیدار می کند

در بازی «پو » قرار است شما یک موجود کوچک را پرورش دهید، غذا دهید، تمیزش کنید و... همه اینها می تواند حس مادر یا پدر بودن را در شما بیدار کند. در این دوره ای که آدم ها مثل قبل درگیر بچه دار شدن و بچه داری نیستند، پرداختن به این نیاز کمی کمرنگ تر شده است و در نتیجه این موجود کوچک شاید بتواند این احساسات را بیدار و به طور کاذب تا حدی این خلاهای وجودی را پر کند.

علاقه مندان «پو » از نوجوان ها تا مسن ها

اینکه انسان به ازدواج نیاز دارد تا بتواند خانواده تشکیل دهد و در راستای همین خانواده فرزندآوری داشته باشد، بحثی است که بارها متخصصان مختلف در مورد آن صحبت و نظرهای خود را اعلام کرده اند. اینکه اینها نیازهای اولیه انسان هاست که حس والد بودن را تجربه و احساسات مادری و پدری را در خود پیدا کنند حتی می توان گفت این نیاز به مادری یا پدری مربوط به سن خاصی هم نیست و احتمالا از همان دوران بچگی در روابط با پدر و مادر خیلی از این احساسات شکل می گیرد. مثلا از همان سنین کودکی دخترها دوست دارند در قبال عروسک هایشان نقش مادری را ایفا کنند. همین را می توان در تمایل گروه های مختلف سنی به بازی «پو » مشاهده کرد؛ تنها افرادی که در سن ازدواج هستند یا سن ازدواج آنها گذشته است، از علاقه مندان این بازی نیستند بلکه مثلا نوجوانان ۱۴ یا ۱۵ ساله یا کوچک تر هم از بازی با این موجود بامزه لذت می برند. افراد متاهل یا مسن تر هم از بازی با آن لذت می برند و ساعتی از روز خود را به مراقبت از این «پو »ی کوچک اختصاص می دهند چون این نیاز به احساس مادر یا پدر بودن وجود دارد و وقتی طبیعی ارضا نشود، فرد راه جایگزین را در پیش می گیرد که راه دیجیتال و الکترونیک یکی از اینهاست.

چرا بچه دارها هم pou را دوست دارند؟

همان طور که وقتی روابط بین فردی کم می شود، آدم ها به سمت وایبر، واتس آپ، وی چت و... تمایل پیدا می کنند تا بتوانند نیاز به برقراری ارتباط را به نوعی در خود ارضا کنند و از این جنبه احساس کمبود نکنند، وقتی نیازهای احساسی در روابط بین فردی تامین نشد، خواه ناخواه به سمت بازی های دیجیتالی چون «پو » روی می آورند که می تواند به آنها در ارضای نیازهایشان کمک کند. همین است که می بینیم حتی یک خانم بچه دار هم جذب این موجود کوچک می شود.

نیاز به بچه دار شدن غریزی است یا محیطی؟

به طور حتم می توان گفت نیاز به بچه دارشدن غریزی است و مهم ترین چیزی که باعث بقای موجودات طی تمام دوران ها شده، همین غریزه است بنابراین نمی توان گفت چیزی است که محیط به ما یاد داده است. البته محیط می تواند تا حدی در تقویت یا تضعیف آن موثر باشد ولی صددرصد نیاز به مادر یا پدر بودن در غریزه بشر وجود دارد.

شاید با تئوری بتوان گفت آدم هایی که بچه دار نمی شوند، احتمال دارد بیشتر دچار مشکلات روانی شوند، البته تاکنون هیچ مطالعه تجربی در این مورد وجود نداشته است و نمی توان در مورد آن به طور قطع نظر داد اما می توان گفت اگر این نیاز ارضا نشود، خواه ناخواه فرد به راه هایی کشیده می شود که بتواند این نیاز را تامین کند. حالا اینکه آن راه جایگزین چقدر بیمارگونه یا سالم است نمی توان نظر قطعی داد اما نباید فراموش کرد وقتی تامین نیازی راه طبیعی خودش را طی نکند ممکن است عوارض و مشکلاتی را به دنبال بیاورد.